Zondag 23 oktober: opluchting en vreugde in Khare

Ik kan met geen pen beschrijven hoe gelukkig ik was toen ik rond 12u Eveline, Thomas, Stijn en Peter samen met hun klimgids de berg zag afkomen. De ganse voormiddag al zat ik op de uitkijk. Plots waren ze daar, ik vloog recht naar buiten om hen rond de hals te vliegen. Ik moet jullie niet vertellen dat het weerzien met mijn lieve Peter heel emotioneel was na alles wat hij gisteren extra had moeten doen om zijn Mera Peak te bereiken. Hij zag er afgepeigerd uit. Het was al 20.45u toen hij gisteren uiteindelijk terug tot in High Camp was geraakt. Hij besefte totaal niet hoeveel we al afgedaald waren en had het goed onderschat. Maar Peter kennende, hij geeft niet op, bleef hij doorgaan. Toen hij dus aankwam was het stil in het tentenkamp en sliep iedereen al, dus eten was er ook niet meer bij. Hij heeft toen nog maar een reep gegeten, de ijspegels uit zijn baard gehaald en zich proberen warm te houden en wat te rusten. Rond half 2 's nachts werden ze gewekt met thee en een kom porridge (pap) Na die binnengewrongen te hebben vertrokken ze in 2 cordees van 4 personen + gids naar de top. Peter zijn cordee bereikte rond 6u de top. Het was heel koud geweest. Zelfs met onderhandschoentjes en donswanten had hij zijn handen niet warm gekregen. Ook de tenen waren ijskoud. Na enkele minuten op de top drong de gids erop aan om snel terug te keren. Ik hoor van enkelen dat helder nadenken op die hoogte niet meer mogelijk was. Ook het echte genieten en bewonderen van het uitzicht is niet echt bewust gebeurd. Afdalen gebeurde sneller, en terug aangekomen in High Camp rustten ze een uurtje of 2 in de tent. Net toen ze wilden vertrekken voor de verdere afdaling naar Khare kwam de tweede cordee pas aan in High Camp, ook totaal uitgeput. De verdere afdaling verliep vlotjes en rond 12u waren ze dus beneden. De tweede groep rond 15u. Enkelen onder hen hebben lichte frostbite aan vingers en tenen, lichtgrijs- blauw verkleurde en gevoelloze vingertoppen. Normaalgezien zal dit vanzelf wel herstellen.
Ik ben omwille van hoogteziekte niet kunnen vertrekken naar nog eens 600m hoger maar mijn lichaam is me nu toch heel dankbaar. Het is ons hoogste goed en er goed voor zorgen is het minste wat we kunnen doen. Dat besef ik maar al te goed en mijn job als palliatief verpleegkundige duwt me hierover regelmatig met mijn neus op de feiten. Weten wat je lichaam aankan en wat niet hoort daar ook bij. Ik denk dat ik zelfs zonder hoogteziekte deze ontbering niet had aangekund en misschien dat mijn lichaam me dit door middel van die hoogteziekte wou duidelijk maken. Ik ben in ieder geval super gelukkig dat iedereen goed en wel is teruggekeerd en nu de tijd kan nemen om te recupereren van deze zware inspanningen. Mijn Mera Peak ervaring is 100% geslaagd, vooral omdat mijn lieve man de top heeft gehaald. En wij twee zijn één ❤️
We hebben nog 3 trekkingdagen voor de boeg, voornamelijk afdalen, ook nog een hoge bergpas oversteken om dan woensdag in Lukla aan te komen waar we donderdag het vliegtuigje terug nemen en nog 2 dagen van de warmte en chaos van Kathmandu kunnen genieten.