Zaterdag 22 oktober: klim naar High Camp 5800m

Wat was het stil deze morgen bij het ontbijt. Iedereen was wat in zichzelf gekeerd om zich op een of andere manier voor te bereiden. Ik voelde ook veel onzekerheid en een beetje angst voor wat zou komen. Ikzelf kreeg amper een hap door mijn keel, terwijl het nu wel verstandiger zou zijn om goed te eten. Enkelen onder ons, waaronder mezelf hadden als hoogste doel eigenlijk al High Camp voor ogen, temeer omdat dit voor mij al een hoogterecord zou zijn. (Kilimanjaro in 2017 heb ik ook niet gehaald owv hoogteziekte, daar geraakte ik tot ongeveer 5300m) Maar ook omdat het zicht vanop High Camp eigenlijk ook al heel spectaculair zou zijn: zicht op tal van 7- en 8-duizenders waaronder de Everest.
We vertrokken dus rond 8.45u. Een klim die we de dag eerder ook al hadden gedaan. Het ging vlotjes, op anderhalf uur al waren we aan Base Camp, waar we iets verder al onze crampons moesten aanbinden. Vanaf dit punt niks dan eeuwige sneeuw. Goed smeren ook met factor 50 want de zon brandt er genadeloos! Mijn nieuwe klimschoenen begonnen hier en daar wat pijn te doen, blaren begonnen zich te ontwikkelen. Zo kon ik eigenlijk niet verder. De klim op zich is al zwaar genoeg, zonder dat daar nog vervelende pijn aan de voeten bijkomt. Daarom heb ik bij ons picknickmoment (we hadden een kleine picknick meegekregen) mijn gewone wandelschoenen terug aangetrokken die ook halfautomatische stijgijzers kunnen aanbinden. Wat een verademing was dat! Ik kon terug van het zicht genieten ipv mijn pijn te verbijten. De zon bleef schijnen zodat mijn voeten niet koud kregen in mijn minder goed geïsoleerde schoenen. Stilaan naderden we High Camp. Op de momenten dat we even op adem kwamen konden we nu reeds de hoogste toppen aanschouwen. Machtig mooi! Peter dartelde als een jonge hond op en neer en trok honderde foto's. Hij had schijnbaar geen last van zuurstofgebrek. Ik daarentegen werd met de meter meer kortademig. Op deze hoogte zit er nog amper 45% van het normale zuurstofgehalte op zeeniveau in de ingeademde lucht.
Ik was dus heel erg blij toen we rond 14.30u aankwamen op High Camp. We kregen een 2-persoonstentje toegewezen en omdat de koude wind al aardig begon op te steken ben ik er meteen ingedoken. Op de dunne matrasjes legde ik eerst een aluminium survivaldeken en daarop mijn slaapzak, waar ik ook direct ben ingekropen. Ik deed mijn dikste merino ondergoed, sokken en muts aan en installeerde me zo comfortabel mogelijk. We kregen een zoete thee en een halfuurtje later een dampende warme kom soep aan onze tent geleverd. Wat deed dat goed. Peter ging buiten nog wat foto's nemen (waar haalt hij de energie??) Terwijl ik nu even wou rusten en ik viel al snel in slaap, maar wat had ik rare dromen, ik schoot telkens terug wakker en de hoofd- en nekpijn kwam al snel opsteken. Uit nieuwsgierigheid mat ik mijn saturatie: 53% 😵‍💫 mijn pols was rond de 100 in rust. Dit was niet goed. Peter zijn saturatie was rond de 75  wat natuurlijk veel beter was. Ook begon mijn maag wat te draaien en ik voelde dat de soep stil bleef staan in mijn maag. Herkenbaar dacht ik. Ik hoopte dit nog te kunnen keren door een medrol 32mg te nemen, een goeie dosis cortisonen, wat als remedie tegen hoogteziekte wordt gegeven, maar waarschijnlijk bleef ook deze in mijn maag drijven en werd door mijn lichaam niet meer opgenomen. Ik werd ongerust. Het begon te schemeren en zo wou ik de nacht niet ingaan. Ik had voor mezelf al wel besloten om niet nog eens 600m te stijgen naar de top en dat vond ik prima. Dus was het toch beter om dit even te gaan melden aan de klimgidsen. Peter deed dit en ze stonden direct bij onze tent, keken even binnen en besloten dat ik onmiddellijk moest afdalen. Gezien onze gewone gidsen een uur eerder ook al waren teruggegaan wegens hoogteziekte, moest Peter ook mee terug. Ze nemen geen risico en willen met 2 personen zijn onderweg. Wat baalde ik hiervan. Even nog probeerde ik de hoofdgids ervan te overtuigen om toch te blijven. Ik toonde hem de pillen die ik reeds nam, maar hij bleef bij zijn besluit: afdalen! En wel zo snel mogelijk want het werd al donker. Een afdaling van 3 a 4u zeiden ze. Ik kleedde me snel terug aan en we grabbelden al onze spullen bij elkaar die we voor de afdaling en de nacht zouden nodig hebben. De gids die met me mee zou gaan propte mijn slaapzak in zijn rugzak, Peter zijn slaapzak in zijn rugzak, dikke donsjassen en -wanten moesten mee en de rest zouden we wel zien. De rest met kleren en spullen bleven achter en zouden morgen wel terugkeren met de dragers... we vertrokken dus, met hoofdlamp want ondertussen was het al bijna donker. Bergaf gaat natuurlijk wel wat vlotter en we vorderden goed. Met de dalende meter voelde ik de hoofdpijn wegtrekken en toen we zo'n 400m gezakt waren kwamen we nog een eenzame klimmer tegen, ook met hoofdlamp, onderweg naar High Camp. Het bleek een gids te zijn die ze waarschijnlijk hadden verwittigd om op te komen omdat de gids die mij vergezelde er voor de summitklim niet zou zijn vannacht. Peter kreeg het idee om toch terug te keren met die gids zodat hij toch zijn droom zou kunnen waarmaken. Na wat overleg en omdat het met mij wat beter ging mocht hij terug mee naar boven. Ik was opgelucht. Maar ook wat ongerust natuurlijk. Nu moest hij dat hele stuk terug klimmen, wat zeker nog een 2 a 3u zou duren. En we konden elkaar niet bereiken.
Na nog een kwartier dalen mochten de stijgijzers eraf en was het nog een uur afdalen over rotsen en steile zandpaadjes. Dat vlotte goed. Tegen 20u waren we terug in Khare, waar Hem en Probin me opwachtten. Ze waren heel lief en bezorgd om me. Ik kreeg nog een kop dampende Sherpa Stew (maaltijdsoep) en kroop rond 21u mijn ijskoude slaapzak in, zonder nieuws van Peter, die waarschijnlijk nog steeds aan het klimmen was. Toch viel ik snel in slaap, het was een heel vermoeiende dag geweest. Ik was leeg.

Zondag 23 september: summitklim naar 6476m
Vanmorgen werd ik al rond 5u wakker in mijn warme slaapzak in Khare, beseffend dat de groep nu aan de toppoging was begonnen en als het goed was over een dik uur al boven zouden zijn. Ik kon de slaap niet meer vatten, lag nog een uur te draaien en maakte me uiteindelijk maar klaar om Hem op te zoeken en te vragen of hij meer nieuws had, maar hij was me voor, kwam me rond kwart voor 7 al verwittigen dat 8 van de 9 overblijvenden de top hadden bereikt (en Peter was erbij!) en reeds op de terugweg waren naar High Camp. (via radiocontact had hij dit vernomen) Wat was dat een opluchting voor me! Ik ben supergelukkig dat ik uiteindelijk niet degene ben die Peter zou belet hebben de top te bereiken, terwijl hij daar fysiek perfect voor in staat was.
Ik zit hier nu in de eetzaal van de lodge, met het zonnetje in mijn rug en een kop masala thee, heerlijk warm, te schrijven en vol ongeduld te wachten tot de groep straks terug is met hun verhalen van de afgelopen nacht en ochtend. Het zal een blij en emotioneel weerzien worden.
Straks ben ik er dus weer met nog meer nieuws.