Naar Lukla en Phakding (22/10)

Afstand 7.65km. 2u24min. wandelen.
Wat een dag! Deze morgen om 5u opgestaan om het vliegtuig naar Lukla te nemen om 7.30u. Uiteindelijk het vliegtuig om 11.30u opgestapt. Maar de 4 uren wachten werden ruimschoots beloond, wat een belevenis! Een korte spannende vlucht met een klein vliegtuigje (19 personen, stewardess en 2 piloten inclusief) naar het hoog gelegen vliegveldje van Lukla op 2800m. Een landingsbaan van 500m die eindigt op een rotswand in de berg. Spectaculair! Een applausje na de landing kwam spontaan en welgemeend. Ook een traantje van ontroering weggepinkt, beseffend wat een geluksvogels wij zijn dit allemaal te kunnen meemaken, Na hier zo lang te hebben naar uitgekeken. Het contrast was dan ook groot toen we kennis maakten met onze 5 dragers. Vermoedelijk niet ouder dan 18, klein en tenger van gestalte maar beresterk. Die gastjes wegen naar schatting zelf niet meer dan 50 kg maar dragen de bagage van 2 personen, toch zo'n 30kg of zelfs meer. De manier waarop ze deze dragen is nog onthutsender: 2 samengebonden grote reistassen op hun rug, licht voorovergebogen en dit allemaal ondersteund door een brede hoofdband op het voorhoofd. Volgens onze gids zijn de meeste dragers jong en kunnen ze dit slechts enkele jaren doen. Sommigen kunnen zich dan mits wat scholing en geluk opwerken tot gids of kunnen op een andere manier meedraaien in de bloeiende toeristische sector hier in de regio. Het toerisme is voor het Sherpavolk een zegen en de bron van hun vooruitgang.
Onderweg naar onze eerste lodge in Phakding kwamen we ook heel veel lastdieren tegen: ezels, yaks en andere runderen. Opvallend mooie verzorgde dieren, groepen van 10 dieren soms die gehoed worden door 1 man. Massa's bevoorrading worden op die manier naar de hoogst gelegen bergdorpen gedragen.
De stupa's en draaiwielen onderweg zijn een teken van een rijk religieus verleden, waarvan de Tibetaanse Buddhistische monniken de grondslag hebben gelegd.
Vroeger dan verwacht kwamen we aan in onze eerste lodge met eenvoudige kamertjes met toilet zelfs. Na een opfrissing gingen we in de enige verwarmde kamer/eetzaal gezellig nakeuvelen en we hebben heerlijk gegeten. Rond 21u kropen we in onze slaapzak om goed uitgerust te zijn voor de lange tocht van morgen naar Namche Bazaar, het grootste dorp van de regio gelegen op 3400m. Morgen begin ik ook met Diamox in de hoop de hoogteziekte wat te kunnen tegenhouden.