Van Monjo naar Lukla, laatste trekkingdag
7 november 2018 - Kathmandu, Nepal
Afstand: 14km
Na een goede nachtrust en de nodige pillen ben ik min of meer opgepept en klaar voor de laatste trip naar Lukla, waar we nog een nachtje slapen en hopelijk morgenvroeg snel naar Kathmandu kunnen vliegen, naar de warmte.
Deze wandeling hebben we 2 weken geleden al gedaan in de andere richting, toen waren we nog kiplekker en gezond en keken we uit naar wat nog zou komen. Nu weten we wat er ons te wachten stond. Een fantastische grensverleggende ervaring. Als je gespaard blijft van ziekte of lichamelijke ongemakken is het al een keiharde trekking. Als je pech hebt en ziek wordt, dan is het dubbel zo hard. Die pech heb ik dus gehad de afgelopen 4 dagen. Maar wat heb ik er weer veel uit geleerd. ONS LICHAAM IS ONS HOOGSTE GOED! Onze tempel en ons mooiste cadeau! We moeten er goed zorg voor dragen. Maar we hebben uiteraard niet alles zelf in de hand. Gelukkig was ik fysiek goed voorbereid en heb ik geen last gehad vanpijnlijke spieren en gewrichten.
Ik heb ook geleerd dat het Sherpa volk een sterk en hard volk is, zij leven altijd in deze omstandigheden.
2 weken lang hebben we ook geen auto's gezien, enkel lange kuddes van yaks, koeien of ezels geladen met alles wat je maar kunt bedenken. En dragers.... onmetelijk respect heb ik voor deze mensen, ze dragen werkelijk alles naar de hooggelegen dorpen, niet enkel de bagage van de toeristen. We hebben er gezien met pakken triplexplaten van 2x1m. Gasvuurtjes, gasflessen en allerlei elektrische toestellen, alles netjes gestapeld op manden en met een spanwijdte van soms wel 2m breed. Hun eigen gewicht en meer dragen ze naar boven. Beresterk zijn ze!
Ondertussen hebben we onze dragers en gidsen uitgebreid bedankt en hun fooien uitgedeeld. Dat is hier een standaard procedure de laatste avond. Die jongens staan morgenvroeg weeral klaar om voor een andere groep toeristen te dragen en te gidsen en maken waarschijnlijk voor de zoveelste keer dezelfde trekking. Er moet wel een enorme samenhorigheid zijn tussen die jongens, ze slapen 's nachts vaak in ijskoude tentjes of hokken met enkel een matras en elk 1 deken. Volgens de gids kruipen ze dan met 2 of 3 dicht tegen elkaar zodat ze hun deken dubbel of driedubbel kunnen leggen en zo kunnen ze van elkaars lichaamswarmte profiteren.
Ook al vriest het in onze kamers, wij hebben een super kwaliteit slaapzak van dons die ons deze reis nog geen enkele nacht heeft teleurgesteld. Vannacht wordt hij dus voor het laatst gebruikt. Ik ga hem ergens ook wel missen. Hij bracht me warmte en troost elke avond en nacht.
Ondanks de ziekte de laatste dagen is het dus toch een fantastische ervaring geweest die we in ons hart gaan dragen de rest van ons leven. Als je me vraagt of ik het nog zou doen is mijn antwoord dubbel. Ja, zeker nog trekkings in Nepal of elders ter wereld, maar niet meer in deze koude en omstandigheden. We gaan iets warmere oorden ontdekken in de toekomst. Maar de manier van reizen bevalt ons zeer.
We hebben nog 2 en een halve dag in Kathmandu voor we verder reizen naar Chitwan, alweer een heel ander deel van Nepal. Hoogstwaarschijnlijk gaan we overmorgen Shangrilahome bezoeken, een opvangtehuis voor straatkinderen en wezen. Het is een Belgische organisatie die ik heb leren kennen via Elly, een collega verpleegkundige die helaas veel te vroeg is gestorven vorig jaar. Misschien kan ik door ons bezoek enkele mensen (inclusief Peter en mezelf) warm maken om op langere termijn het project te steunen.
Na een goede nachtrust en de nodige pillen ben ik min of meer opgepept en klaar voor de laatste trip naar Lukla, waar we nog een nachtje slapen en hopelijk morgenvroeg snel naar Kathmandu kunnen vliegen, naar de warmte.
Deze wandeling hebben we 2 weken geleden al gedaan in de andere richting, toen waren we nog kiplekker en gezond en keken we uit naar wat nog zou komen. Nu weten we wat er ons te wachten stond. Een fantastische grensverleggende ervaring. Als je gespaard blijft van ziekte of lichamelijke ongemakken is het al een keiharde trekking. Als je pech hebt en ziek wordt, dan is het dubbel zo hard. Die pech heb ik dus gehad de afgelopen 4 dagen. Maar wat heb ik er weer veel uit geleerd. ONS LICHAAM IS ONS HOOGSTE GOED! Onze tempel en ons mooiste cadeau! We moeten er goed zorg voor dragen. Maar we hebben uiteraard niet alles zelf in de hand. Gelukkig was ik fysiek goed voorbereid en heb ik geen last gehad vanpijnlijke spieren en gewrichten.
Ik heb ook geleerd dat het Sherpa volk een sterk en hard volk is, zij leven altijd in deze omstandigheden.
2 weken lang hebben we ook geen auto's gezien, enkel lange kuddes van yaks, koeien of ezels geladen met alles wat je maar kunt bedenken. En dragers.... onmetelijk respect heb ik voor deze mensen, ze dragen werkelijk alles naar de hooggelegen dorpen, niet enkel de bagage van de toeristen. We hebben er gezien met pakken triplexplaten van 2x1m. Gasvuurtjes, gasflessen en allerlei elektrische toestellen, alles netjes gestapeld op manden en met een spanwijdte van soms wel 2m breed. Hun eigen gewicht en meer dragen ze naar boven. Beresterk zijn ze!
Ondertussen hebben we onze dragers en gidsen uitgebreid bedankt en hun fooien uitgedeeld. Dat is hier een standaard procedure de laatste avond. Die jongens staan morgenvroeg weeral klaar om voor een andere groep toeristen te dragen en te gidsen en maken waarschijnlijk voor de zoveelste keer dezelfde trekking. Er moet wel een enorme samenhorigheid zijn tussen die jongens, ze slapen 's nachts vaak in ijskoude tentjes of hokken met enkel een matras en elk 1 deken. Volgens de gids kruipen ze dan met 2 of 3 dicht tegen elkaar zodat ze hun deken dubbel of driedubbel kunnen leggen en zo kunnen ze van elkaars lichaamswarmte profiteren.
Ook al vriest het in onze kamers, wij hebben een super kwaliteit slaapzak van dons die ons deze reis nog geen enkele nacht heeft teleurgesteld. Vannacht wordt hij dus voor het laatst gebruikt. Ik ga hem ergens ook wel missen. Hij bracht me warmte en troost elke avond en nacht.
Ondanks de ziekte de laatste dagen is het dus toch een fantastische ervaring geweest die we in ons hart gaan dragen de rest van ons leven. Als je me vraagt of ik het nog zou doen is mijn antwoord dubbel. Ja, zeker nog trekkings in Nepal of elders ter wereld, maar niet meer in deze koude en omstandigheden. We gaan iets warmere oorden ontdekken in de toekomst. Maar de manier van reizen bevalt ons zeer.
We hebben nog 2 en een halve dag in Kathmandu voor we verder reizen naar Chitwan, alweer een heel ander deel van Nepal. Hoogstwaarschijnlijk gaan we overmorgen Shangrilahome bezoeken, een opvangtehuis voor straatkinderen en wezen. Het is een Belgische organisatie die ik heb leren kennen via Elly, een collega verpleegkundige die helaas veel te vroeg is gestorven vorig jaar. Misschien kan ik door ons bezoek enkele mensen (inclusief Peter en mezelf) warm maken om op langere termijn het project te steunen.
