Van Lumde naar Gokyo over de Renjo-la pas (5370m)
29 oktober 2018 - Gokyo, Nepal
The only way is UP!
Afstand: 13,18km
We hebben het gehaald, maar hoe! 😓 Met bloed, zweet en tranen! Persoonlijk ben ik ver over mijn grenzen gegaan en samen met mij nog enkelen van de groep. Peter blijkt dit allemaal goed aan te kunnen. We waren om 5u 's morgens, na een stevig ontbijt, want dat zouden we nodig hebben, al onderweg in het donker, met onze hoofdlampen op. Koude was aanvankelijk de grootste vijand. Al bleek al gauw ook de hoogte samen te spannen met de kou. Het was letterlijk voetje voor voetje op de steile stukken. Na enkele meters moet je dan stoppen om even op adem te komen. Je bent nat van het zweet en krijgt het dan weer koud als je stilstaat. Als je dan weet dat dit nog enkele uren zo zal doorgaan (Want we moesten 1000m omhoog), dan zakt de moed je in de wandelschoenen. Er is ook gewoon geen weg terug, er is geen alternatieve route dus the only wat is up. Af en toe kwam er een relatief vlak stukje en dan kun je wat sneller vooruit komen. Toen de zon hoog genoeg boven de bergtoppen kwam dat ze op onze bolletjes scheen kregen we met z'n allen terug wat moed. De warmte deed ook goed. Onze gids Hem had voor een (bevroren) Snicker gezorgd en toen we deze op hadden en mekaar nog wat moed hadden ingepraat begon het echte zware werk. Als op de kaart het wandelpad loodrecht op de hoogtelijnen staat en deze hoogtelijnen liggen dicht bij elkaar dan weet je hoe laat het is. Hoog op de berg zagen we al hele kleine vlaggetjes wapperen, daar moesten we zijn. Beetje bij beetje werden de vlaggetjes groter, dat hielp. Peter hielp me ook door de zwaarste stukken heen. Na 5 lange uren kwamen we uiteindelijk boven op de pas. Wat een ontlading. Ik was niet de enige die een traantje wegpinkte. Enerzijds van opluchting dat ik het heb gehaald, anderzijds van wat we hier te zien kregen. Een prachtig zicht op de hoogste toppen van de Himalaya, de Everest en zijn vrienden lagen er groots en onbewogen te blinken. In de schaduw hiervan één van de prachtige azuurblauwe Gokyo meren met aan de oever ervan het plaatsje Gokyo. Na even te bekomen van die natuurpracht begon het ons stilaan te dagen dat we nu ook nog aan deze kant naar beneden moesten. Een met momenten steile en gladde afdaling van 600 hoogtemeters. Na een 2-tal uur kwam iedereen veilig en wel aan in Gokyo. Totaal uitgeput en onder de indruk van onze eigen prestaties zaten we aan tafel in onze nieuwe logde voor de 2 komende nachten. Het was stil, iedereen zat op zijn manier de afgelopen 8 uur te verwerken. Honger hadden we niet echt. Een soepje ging er net in. Na de maaltijd zochten we onze sobere en ijskoude kamers op. Ik was koud tot op het bot en kroop dus enkele uren in mijn donzen slaapzak, wat niet echt hielp. De gids bracht me een kommetje lauw water om me wat op te frissen. Het was een beter idee om wat bij de kachel te gaan zitten. Na het avondeten kropen we dan ook vroeg ons bed in. De nachtrust zou ons goed doen. Morgen nemen we een rustdag om ons lichaam wat op adem le laten komen, letterlijk. We verblijven hier op 4700m!
Afstand: 13,18km
We hebben het gehaald, maar hoe! 😓 Met bloed, zweet en tranen! Persoonlijk ben ik ver over mijn grenzen gegaan en samen met mij nog enkelen van de groep. Peter blijkt dit allemaal goed aan te kunnen. We waren om 5u 's morgens, na een stevig ontbijt, want dat zouden we nodig hebben, al onderweg in het donker, met onze hoofdlampen op. Koude was aanvankelijk de grootste vijand. Al bleek al gauw ook de hoogte samen te spannen met de kou. Het was letterlijk voetje voor voetje op de steile stukken. Na enkele meters moet je dan stoppen om even op adem te komen. Je bent nat van het zweet en krijgt het dan weer koud als je stilstaat. Als je dan weet dat dit nog enkele uren zo zal doorgaan (Want we moesten 1000m omhoog), dan zakt de moed je in de wandelschoenen. Er is ook gewoon geen weg terug, er is geen alternatieve route dus the only wat is up. Af en toe kwam er een relatief vlak stukje en dan kun je wat sneller vooruit komen. Toen de zon hoog genoeg boven de bergtoppen kwam dat ze op onze bolletjes scheen kregen we met z'n allen terug wat moed. De warmte deed ook goed. Onze gids Hem had voor een (bevroren) Snicker gezorgd en toen we deze op hadden en mekaar nog wat moed hadden ingepraat begon het echte zware werk. Als op de kaart het wandelpad loodrecht op de hoogtelijnen staat en deze hoogtelijnen liggen dicht bij elkaar dan weet je hoe laat het is. Hoog op de berg zagen we al hele kleine vlaggetjes wapperen, daar moesten we zijn. Beetje bij beetje werden de vlaggetjes groter, dat hielp. Peter hielp me ook door de zwaarste stukken heen. Na 5 lange uren kwamen we uiteindelijk boven op de pas. Wat een ontlading. Ik was niet de enige die een traantje wegpinkte. Enerzijds van opluchting dat ik het heb gehaald, anderzijds van wat we hier te zien kregen. Een prachtig zicht op de hoogste toppen van de Himalaya, de Everest en zijn vrienden lagen er groots en onbewogen te blinken. In de schaduw hiervan één van de prachtige azuurblauwe Gokyo meren met aan de oever ervan het plaatsje Gokyo. Na even te bekomen van die natuurpracht begon het ons stilaan te dagen dat we nu ook nog aan deze kant naar beneden moesten. Een met momenten steile en gladde afdaling van 600 hoogtemeters. Na een 2-tal uur kwam iedereen veilig en wel aan in Gokyo. Totaal uitgeput en onder de indruk van onze eigen prestaties zaten we aan tafel in onze nieuwe logde voor de 2 komende nachten. Het was stil, iedereen zat op zijn manier de afgelopen 8 uur te verwerken. Honger hadden we niet echt. Een soepje ging er net in. Na de maaltijd zochten we onze sobere en ijskoude kamers op. Ik was koud tot op het bot en kroop dus enkele uren in mijn donzen slaapzak, wat niet echt hielp. De gids bracht me een kommetje lauw water om me wat op te frissen. Het was een beter idee om wat bij de kachel te gaan zitten. Na het avondeten kropen we dan ook vroeg ons bed in. De nachtrust zou ons goed doen. Morgen nemen we een rustdag om ons lichaam wat op adem le laten komen, letterlijk. We verblijven hier op 4700m!
