Van Tangnak naar Dzongla via de Cho-la pas (5420m)

Afstand: 10,8 km

De zware dag waar we voor gevreesd hadden was er één 😆. Het was de zwaarste van de hele trekking volgens de gids en dat hebben we geweten. We begonnen na een ontbijt (muesli met warme melk) om 5u vanmorgen aan een lange relatieve klim naar een eerste top, waar we 2 uur over deden. Daarna kregen we een korte afdaling van 80m hoogteverschil. Maar wat daarna kwam, dat kan ik enkel beschrijven als een 'muur van rotsen'. We moesten over rotsen en spleten klauteren en springen op handen en voeten. En dit zo'n dikke 2uur lang. Op een hoogte van +5000m! Het werd een kalvarieberg voor mij. Ondertussen was het 10u en inderdaad, boven gekomen aan de pas, waar de Nepalese vlaggetjes eeuwig wapperen kregen we weer een adembenemend uitzicht, dit keer recht op de Ama Dablam, de trotse moeder van 6856m met haar dochter, een kleiner piekje van dezelfde prachtige berg. Na even te bekomen van deze natuurpracht en onder de indruk van mijn eigen prestatie volgde een spectaculaire afdaling. Eerst over een relatief vlakke icefall, een dikke laag ijs die van de berg komt gegleden. Hiervoor moesten we onze stijgijzers over de schoenen trekken (zie foto) zodat we niet konden uitglijden. Dit was juist het punt waar onze porters ons voorbij staken. Ik stond perplex toen ik zag dat die jongens, na de even zware klim, zwaar geladen over het ijs stapten zonder ijzers, op doodgewone sportschoentjes type nike of vans. Peter besloot meteen om de porter die onze bagage al de hele trekking heeft gedragen zijn paar ijzers te geven. De kans is groot dat hij ze verkoopt, maar hij voelt op die manier toch dat we bezorgd zijn om hem. Er is doodgewoon geen gepaste manier om onze appreciatie te tonen.
Nadat we over het ijs heen waren en onze ijzers uitgedaan volgde terug een rotsmuur, die we nu moesten afdalen. Opnieuw springen en klauteren dus. Het was niet zo'n lang stuk. Het pad werd steeds minder stijl en uiteindelijk vrij vlak. We hadden al van boven op de pas ons volgende dorp zien liggen. Dat hielp om een beetje vaart te zetten. Uiteindelijk kwamen we om 12.30u aan in Dzongla, opnieuw een kleine nederzetting van enkele kleinschalige lodges. Een soepje verwarmde mijn lichaam. Mijn hart is al lang warm voor dit mooie land met zijn prachtige mensen.