Woensdag 19 oktober: Thangnak naar Khare (4900m)

Het is zover, we zitten hoger dan de hoogste berg in West-Europa, de Mont-Blanc. Het was een klim van 4u met prachtige zichten op besneeuwde toppen.  Voor het eerst ook zicht op de Mera Peak aan de kant dat we hem gaan beklimmen. Wat ziet hij (of zij) er nog machtig groot uit, en maagdelijk wit. Maar het grote vraagteken blijft of en met hoeveel van de groep we deze reus gaan kunnen bedwingen.
De fysiek blijft goed, geen pijntjes, spijsverterings- of luchtwegproblemen. Buiten wat snotteren. Peter zijn kniepijn is vandaag wonderbaarlijk veel beter na een goede spuit in de bil deze morgen, al zal de rustdag van gisteren er zeker ook wel voor iets tussen zitten. Een lichte hoofdpijn als gevolg van de hoogte heb ik wel, maar dat zou heel normaal zijn en normaalgezien ook overgaan. Maar... en dat had ik voorspeld en zo tegenop gezien: de koude blijft voor mij de spelbreker!!! Ik kan met geen woorden beschrijven wat dat met een mens doet. De enige remedie is een uur lang aan de kachel zitten tot mijn hoofd gloeit.
Ondanks de stevige klim en de best wel stevige inspanning was ik koud tot op het bot toen we vanmiddag aankwamen. Tijdens de lunch in een nochtans wel redelijk warme eetzaal gezeten maar dat heeft me niet verwarmd, daarna een snel kattenwasje gedaan en meteen de donsslaapzak ingekropen om een uurtje op te warmen, ook dit mocht niet baten. Enkel nu, na een uur naast de gloeiende kachel begin ik ook binnenin op te warmen. En nu ben ik nochtans voorzien van de beste, warmste kledij die op de markt te koop is. Ik volg alle theorietjes over kledij in laagjes en ik blijf toch wel degene van de groep die het meest last heeft van de kou heb ik de indruk. Het zal mijn probleem blijven. En het ergste moet nog komen 🥶🥶🥶
Nu nog snel tandjes poetsen en de donsslaapzak in voor een tiental uurtjes.
Morgen is het acclimatisatieklim en na de middag training met de klimgidsen.